PERCONTANDI II

Alia. Persōnae.

Mopsus, Dromō.

Mopsus: Quid fit? Quid agitur, Dromō?

Dromō: Sedētur.

Mo.: Videō. Sed quōmodo sē rēs habent tuae?

Dr.: Vt solent iīs quibus superī sunt parum propitiī.

Mo.: Istuc ōminis āuertat Deus. Quid agis?

Dr.: Equidem ōtium agō. Id quod uidēs, nīmīrum nihil.

Mo.: Praestat ōtiōsum esse, quam nihil agere. Ego tē fortassis occupātum sēriīs 
           negōtiīs interpellō.

Dr.: Immo maximē uacuum. Iam enim mē cēperat ōtiī taedium et congerrōnem 
      dēsīderābam.

Mo.: Fortassis impediō, interrumpō, interturbō tua negōtia.

Dr.: Immo taedium ōtiī discutis.

Mo.: Dā ueniam, sī tē parum in tempore interpellāuī.

Dr.: Immo ipsō in tempore aduenīs. Opportūnē tē hūc attulistī. Optātus ades.  
          Interuentus tuus est mihī uehementer grātus.

Mo.: Fortassis aliquid sēriae reī inter uōs agitur, cuī nōlim esse impedīmentō.

Dr.: Immo lupus, quod aiunt, ades in fābulā. Nam dē tē sermō erat.

Mo.: Facile crēdiderim: nam mihī hūc uenientī mīrē tinniēbat auris.

Dr.: Vtra?

Mo.: Laeua. Vnde cōniciō, nihil magnificē dē mē fuisse praedicātum.

Dr.: Immo nihil nōn honōrificum.

Mo.: Vānum igitur fuerit oportet. Sed quid est bonae reī?

Dr.: Aiunt, tē uēnātōrem esse factum.

Mo.: Immo iam intrā cassēs meōs est praeda, quam uēnābar.

Dr.: Quaenam?

Mo.: Lepida puella, quam perendiē ductūrus sum: uōsque ōrō ut meās nuptiās  
       uestrā praesentiā dīgnēminī honestāre.

Dr.: Quaenam est spōnsa?

Mo.: Aloisia, Chremētis fīlia.

Dr.: Ēgregium spectātōrem fōrmārum! Tuīs oculīs adlubuit illa, nigrō capillitiō, 
       sīmīs nāribus, ōre praelargō, uentre prōminulō?

Mo.: Dēsinite. Mihī eam dūxī, nōn uōbīs. Nōn sat est, quod suō rēgī pulchra  
        est rēgīna? Ita dēmum mihī illa placēbit, sī uōbīs nōn admodum placeat.