SALVTANDI FORMVLAE I (In primo congressu)

SALVTANDI FORMVLAE

In primo congressu

Non temere docet quidam, ut salutemus libenter. Comis enim et blanda salutatio 
saepe conciliat amicitiam, inimicitiam diluit: certe mutuam beneuolentiam alit 
augetque. Quidam usque adeo Demeae sunt, ingenioque agresti, ut vix salutati 
resalutent.

Nonnullis hoc uitii conciliauit educatio uerius, quam natura.

Vrbanitatis est salutare obuios, aut eos qui nos adeunt, aut quos adimus ipsi 
colloquendi gratia. Item operis aliquid agentes, coenantes, oscitantes, 
singultientes, sternutantes, tussientes. In ructu crepituue uentris salutare, 
hominis est plus satis urbani.

Sed inciuilius etiam eum salutare, qui reddit urinam, aut aluum exonerat.

Salue pater, salue matercula, salue mi frater, salue praeceptor obseruande, 
salue multum, mi patrue, salue dulcissime nepos.

Vrbanum est reddere cognationis aut affinitatis titulum, nisi cum habent 
aliquid odii: tum enim praestat abuti minus quidem propriis, sed plausibilioribus: 
ueluti, cum nouercam salutamus matrem; priuignum, filium; uitricum, patrem; 
sororis maritum, fratrem; fratris uxorem, sororem. Idem in aetatis aut 
officiorum titulis faciendum. Gratius enim fuerit, si senem patrem, aut uirum 
eximium salutes, quam aetatis cognomine; etiamsi olim honoris causa dicebatur, 
ῶ γέρον. Salue praefecte, salue tribune. Non autem, salue caligarie, aut calcearie. 
Salue adolescens, salue iuvenis. Senes ignotos adolescentes filiorum cognomento 
salutant, adolescentes uicissim illos patres aut dominos.

Blandior salutatio inter amantes:

mea Corneliola

mea uita

mea lux

meum delicium

meum suauium

mel merum

mea uoluptas unica

meum corculum

mea spes

meum solacium

meum decus